'Zo sereen als hier…', zucht ik van geluk. Ik kijk naar de voormalige witte boerderij die in al haar perfectie rustig siert in de zon. Voor me dobbert het zwembad dat lijkt op een meertje dat Moeder Natuur hier zo had kunnen maken. En ook de olijfbomen bewegen langzaam op de wind. Deze oase van rust noem ik: Hotel Rural Binigaus Vell.Soms kom je op van die plekken waar je het gevoel hebt dat de rest van de wereld niet bestaat. Ik ontmoette eigenaresse Anna die ochtend hier op het wonderschone platteland van Menorca. 'Binigaus Vell is al jaren eigendom van de familie Triay Barber. Vroeger verbouwden we op de 220 hectare grond graan en produceerden we melk. Maar inmiddels hebben we het omgetoverd tot een plek waar je de tijd letterlijk kwijtraakt. Waar je geniet en verder eigenlijk niets,' zei ze lachend.En ik snap hier nu na één dag precies wat ze bedoelt. Is het eigenlijk maandag of dinsdag vandaag? Mijn maag knort zacht. Hoe laat is het? Puur genieten, bedenk ik me en sta op voor een lekker maaltje.