“Nederland heeft zijn stempel gedrukt op dit stukje Gran Canaria.” Verrast kijk ik opzij naar de eigenaar van Finca Mirador Bandama, met wie ik op een van de terrassen van de finca geniet van de laatste zonnestralen. Ik wil mijn mond opendoen om te vragen wat hij bedoelt, als hij me voor is: “Nog een glaasje, Eliza?” Ik knik en terwijl hij mijn glas nog eens bijvult met zijn zelfgemaakte wijn, wijst hij naar de hoge bergtop links voor ons. “Kijk, dat is Pico de Bandama. Die piek ligt zo mooi dat je de hele noord- en oostkust van het eiland kunt zien. En op heldere dagen kun je zelfs Fuerteventura zien liggen. Ernaast ligt Caldera de Bandama, een grote krater.”Dromerig kijk ik naar de vulkaanpiek. Eromheen zie ik begroeiing die ik meteen kan thuisbrengen: ik kan duidelijk de kleuren van de sinaasappelbomen onderscheiden. Ernaast staan vijgenbomen en palmbomen. En is dat…? “Kijk, een eucalyptus.” De eigenaar is me voor en wijst op de helling rondom de krater. “Die groeien hier ook.” Ik steek m'n neus de lucht in, maar de boom is te ver weg om 'm te kunnen ruiken. Wel ruik ik de geur van de fruit- en olijfbomen in de tuin om me heen, waar de eigenaar me eerder al over vertelde. Ongelooflijk: de tuin van de finca omvat wel 1000 m2. Daaromheen ligt nog eens 15.000 m2 land dat ook bij de finca hoort. De wijngaarden strekken zich uit over de groene vlaktes om ons heen. Ik wist niet dat er zo veel flora en fauna in Gran Canaria was. Maar wat is die Nederlandse invloed waar hij het over had?Lachend kijkt de eigenaar me aan. “Dit wijngebied heet Bandama. Onze finca ligt zelfs in het Parque Natural Bandama, vernoemd naar de krater daar verderop. En die dankt zijn naam weer aan de Nederlandse koopman Daniel van Dame, die in de zeventiende eeuw zijn wijn verbouwde in de krater. Grappig toch?” Hij heft zijn glas en wil ''Salud'' zeggen, maar nu ben ik hém te slim af. “Proost”, zeg ik, en klink mijn glas tegen het zijne aan. “Zo doen wij dat in Nederland.”
.png){kind=icon}
